ملکوت کلمات (پروین اعتصامی)

 سفر اشک

 اشک، طرف دیده را گردید و رفت

 او فتاد آهسته و غلتید و رفت

 بر سپهر تیره هستی، دمی

 چون ستاره، روشنی بخشید و رفت...