کسی بیرون از قاب

 به مناسبت سالروز میلاد حضرت زینب(ع)

 بر ناقه ای عریان نشسته بود و بر تقدیر تلخ خود ناله می کرد و تازیانه می خورد.

 خوان محله مان می گفت:‌ «زینب ستم کش» و من در ذهنم پیرزنی خمیده و فرتوت را مجسم می کردم...